جوان امروزی چه چیز کم دارد؟
*ماردین سیداحمدی
خوشتیپ و خوش لباس و خوش چهره است،به سبب تغذیه سالم قد کشیده است و از نوجوانی یاد گرفته است از پوستش محافظت کند،جوان امروزی از جمالات همه چیز دارد و از کمالات تهی است، وقتی قدم می زند حتی بر سنگفرش خیابان هم فخر می فروشد،هفته ای دو سه شب را با دوستانش پیتزا و جگرکی و فست فودی به رگ می زند.
چند صباحی شاخ محل می شود و از اینکه مورد توجه همسالان است به خود می بالد،پدر و مادر در برابرش ضعیف و ناتوان هستند و خاکریز خواسته های معقول و نامعقولش را از جیب پدر یک یک فتح می کند.
اگر والدین اعتراضی به خواسته هایش داشته باشند یک جواب بیشتر ندارد:
“بچه می خواستید باید فکر تامین کردنش را هم می کردید”
ماشین دارد نه اینکه مال خودش باشد و از دسترنج خودش خریده باشد،ماشین پدر است و دیگر این بابایی است که باید برای یک دور زدن از پسر اجازه بگیرد،هزینه لباس و باشگاه و مسافرت و موبایل و سیگار و غیره اش
سر به آسمان می کشد و هر روز عاشق می شود آن هم نه یک دل صد دل،خدا نکند این عاشقی به ازدواج بیانجامد که این داستان شیرین از این قسمت به بعد تراژدی می شود!
معمولاً این ازدواجهای عاشقانه دراماتیک تاریخ انقضاء ۶ ماهه ای دارند و یک تراژدی جدایی پایان کار است و می مانند دو خانواده هاج و واج که یا قبل از ازدواج فامیل بودند و دیگر نیستند و یا دوست بودند و سایه همدیگر را با تیر می زنند….
این یک روی سکه جوانی بود،روی ناشکیب و نا آرام و کنترل ناپذیر جوان امروزی که شاید کمتر خانواده ای وجود داشته باشد که گرفتار این تیپ فرزند نباشد.
به مدرسه و دانشگاه سر بزنیم و از جوان امروزی در این مکان های مقدس هم خبری بگیریم.
در مدرسه به همه چیز می پردازد مگر درسش از فلان برنامه آندروید تغییر چهره تا لرزه نگار قلب و انواع مسنجرها و برنامه های ارتباطی را بخوبی می شناسد،عشقش این است شاخ “اینستا” باشد و بصورت زنجیری شاخ می سازند و بازهم از آموختن خبری نیست،غالباً ادبیات گفتاری کوچه بازاری دارد و عمه و خاله و فامیل دور و نزرىدیک دوستانش را مورد محبت قرار می دهد،داستان این قسمت وقتی حزن انگیز می شود که به بهانه کلاس های کنکور و تقویتی آخرین ته مانده حقوق پدر را هم از جیب مبارک جارو می کند.
در دانشگاه قصه خراب تر می شود مثل آخر فیلم های هندی دیگر اشکت را در می آورد،به لطف دانشگاههای پولی و هزینه بر،جوان شاخ شماد ما لیسانس و فوق لیسانس می گیرد و در مورد دانش و هنر و آموخته هایش حرفی برای گفتن ندارم…
وقتی تمام این ماجراها مانند پلان های متصل یک فیلم سینمایی در برابر هزاران تماشاگر متحیر صحنه به نمایش در می آیند والدین با آهی در سینه و اشکی در دیده معمولاً خاطرات گذشته های دور خود را در تقابل با پدران و مادرانشان قیاس می کنند و از اینکه چه بود و چه شد حسرت ها می خورند!
هنوز پلان دیگری از این نمایش نازیبا باقیست،جوان امروزی اگر در تمام فتح الفتوحاتش هم پیروز شد و روحیه جاه طلبی و خوش گذرانیش ارضاء نشد،ماشه آخرین گلوله را بر احساس پدر ومادرش می چکاند،سودای مهاجرت به خارج که این نیز خود داستانی طولانیست.
باید اذعان کرد که در حلقه تعلیم و تربیت و آموزش جوان امروزی از صفر خانواده تا صد اجتماع مشکلات و ناهنجاری هایی وجود دارد که بازتاب آنها باعث بروز رفتارهای از این دست شده است،نابسامانی های فرهنگی و ضعف رسانه ای ما در برابر انبوه رسانه های در دسترس خارجی و ایجاد محدودیت هایی که از ابتدای جوانی اعمال می شوند و در گذر زمان به عقده تغییر ماهیت می دهند در کنار “فرهنگ بابا نان دادی” معجونی می سازد که اگر کمی چاشنی تظاهر موجود در اجتماع را به آن اضافه کنیم نباید هم از محصول بوجودآمده ابراز شگفتی داشته باشیم.
اما آنچه مانند کاتالیزوری سرعت این فرایند را در کنار سایر عوامل فرهنگی و اجتماعی شدت می بخشد بی گمان در دل سیستم تعلیم و تربیت و آموزش رسمی نهفته است،سیستمی که از نقص مهارت آموزی رنج می برد،
یادگیری موفقیت آمیز مهارت های زندگی، احساس یادگیرنده را در مورد خود و دیگران تحت تأثیر قرار می دهد و علاوه بر این، کسب این مهارت ها نگرش دیگران را نیز در مورد فرد تغییر می دهد. به همین خاطر کسب مهارت های زندگی هم شخص را تغییر می دهد و هم محیط را، و این اصل دو طرفه، ارتقاء بهداشت روان را دوچندان شتاب می بخشد.
مهارت های ارتباط موثر،مهارت های عاطفی،مهارت های خودآگاهی،مهارت حل مسئله،مهارت برخورد انتقادی، مهارت کنترل استرس، مهارت راوابط بین فردی، مهارت تصمیم گیری ،مهارت تفکر خلاق و مهارت کنترل هیجانات ناخوشایند ،مهارتهای هستند که در طول دوران نوجوانی و جوانی به تدریج به او آموزش داده شود.
با این اوصاف جواب پرسش عنوان این نوشتار یک جمله است:
“جوان امروز مهارت کم دارد”
