انسان‌ها فانی هستند ، اما بعضی انسان‌ها به مانند نیکولا تسلا و ابن سینا آثارشان پس از مرگ جاوادانه می مانند . آثار تاریخی هم از این نظر حائز اهمیت هستند ، در واقع تاریخ هر ملت همچون ویترین یا شناسنامه آن ملت است ، ملتی که در حفظ و نگه‌داری آثار تاریخی خویش غفلت کند و یا اقدام به تخریب آن کند به مانند آن است به دست خود سَم به تاریخ خود بخوراند و در کوچه پس کوچه‌های بی هویتی ، سرگردان شود .
تخریب “پردی سووری مه‌هاباد” نمونه بارز این موضوع می باشد که یکی از مجموعه تراژدی‌های مهاباد است .
“پردی سووری مه‌هاباد” به همراه مسجد جامع و کاروانسرا و حوضخانه‌های مهاباد از اقدامات عمرانی بداق سلطان موکری در زمان حاکمیتش در منطقه موکریان بود . پُلی که چند سده بدون کوچکترین مشکلی در استفاده عموم مردم این دیار بود ، و تا سالیان دور تنها پُلی بود که بخش شمالی و جنوبی مهاباد را به یکدیگر متصل می‌کرد.
با شروع عملیات احداث دیوار سَد مهاباد در بالا دست پل سرخ در سال ۱۳۴۶ ، مسئولان وقت تصمیم و دستور به تخریب کامل پل سرخ نمودند. تصمیمی که با گذشت قریب به ۶ دهه هنوز نامشخص مانده است ، حتی مطابق تصاویر مربوطه پُل هیچ ممانعتی برای سد مهاباد ایجاد نکرده بود و دلیل موجهی برای تخریب آن وجود نداشت.
پُلی که یک زمانی بدست حاکم موکریان برای آباد ساختن و تقویت زیرساخت‌های دوران کهن ساخته شده بود در صورت عدم تخریب آن هم اکنون می توانست بعنوان یک سازه تاریخی و یکی از نمادهای هویتی شهر مهاباد به موجودیت خود ادامه دهد.
با گذشت زمان ، شهرداری مهاباد در جهت یادآوری این اثر تاریخی اقدام به ساخت یک پل پیاده فلزی کرده بود که نه از لحاظ شباهت ظاهری نه از لحاظ ماتریال سازه نه از لحاظ طراحی آن ، کوچکترین تصویری جهت یادآوری در ذهن انسان ایجاد نمی‌کند به گونه‌ای که غیر از اشتراک اسمی هیچ گونه ربطی به همدیگر ندارند .
با این وجود در سال ۱۴۰۳ شهرداری مهاباد اقدام به ساخت یک پل پیاده مبتنی بر معماری تاریخی و الهام گرفته از مسجد جامع (مزگه‌وتی سووری مه‌هاباد) بر روی رودخانه کنار پارک خانواده کرده است ، که مردم منتظر اتمام پروژه هستند و ظاهرا نسبت به پروژه مثبت اندیش هم هستند.
حال یک سوال در ذهن ایجاد میشود ؛ آیا وقت آن نرسیده که پل سرخ (پردی سوور) واقعی را بازسازی کرد …؟
🖋️آرمان پاکنام
