مدیریت نمایشی؛ شیوه‌ای از اعمال مدیریت است که مدیر در فقدان برنامه ریزی و خلاء استراتژی ادعا می‌کند که فرآیندهای سازماندهی نظارت، کنترل، برنامه ریزی و تصمیم گیری را به بهترین و عالی ترین شیوه ممکن در سازمان انجام می‌دهد و برای اثبات این ادعای خود مستندات و مدارک قابل ارائه دارد .
در این حالت شبه مدیریتی ممکن است که ادله، شواهد و مدارکی گردآوری شود که کپی و یا جعلی باشند. آمار، نشانگر و نمودارهای عملکردی کامل، بی‌نقص و بر مبنای برنامه مصوب هستند و شاهد کمترین انحراف از معیار در داده‌های بازسازی شده هستیم، کمالگرایی، انتقاد ناپذیری. همسویی ایدئولوژیک با قدرت غالب، تاکید بیش از اندازه بر تئوری توطئه از نشانه‌های اصلی مدیریت نمایشی به شمار می‌روند.
پروپاگاندای رسانه‌ایی مهمترین ابزار مدیریت نمایشی است، در یک مدیریت نمایشی، رسانه تبدیل به جاده‌ایی یکطرفه برای ارائه گزارش و نمایش شوآف آنگرادیسمانی سازمان می‌شود و حتی ممکن است ماهیت آن به روابط عمومی تغییر پیدا کند. در مدیریت نمایشی رسانه بیشتر از ماهیت رسانه‌ایی نقش رپرتاژ اگهی دارد و قابلیت‌های اصلی آن در شاخصه‌های انعکاس اخبار صحیح، دقیق و به موقع فدای بزرگنمایی غیر واقعی عملکرد سازمان می‌شود.پوشش ناکارآمدی و ضعیف مدیران در شرایطی که ارزیابی عملکرد دقیقی وجود ندارد یکی از مهمترین دلایل مدیریت نمایشی است. از دلایل دیگر این سبک از مدیریت حفظ موقعیت و یا پلکان سازی موقت برای رسیدن به مناصب بالاتر است.
اما بر خلاف مدیریت نمایشی که فرد و یا حداکثر دسته محور است. نمایش مدیریت یک فرآیند سازمان محور است، در علم مدیریت، نمایش مدیریت یک اصل مترقی محسوب می‌شود که علاوه بر معرفی خدمات دستگاه، می‌تواند الگوی مناسبی جهت عرضه تجربیات موفق به سایر سازمان‌ها باشد. مهمترین ابزار نمایش مدیریت، محصولات باکیفیت سازمان هستند که توسط رسانه‌های اصیل و واقعی با دیدگاه انتقادی مورد تجزیه و تحلیل قرار می‌گیرند.نمایش مدیریت مجموعه‌هایی از خوب و بد عملکرد دستگاه را بررسی می‌کند و قسمت‌هایی از خروجی سازمان که مبتنی بر تئوری‌های روز مدیریت، خلاقانه و نوآور هستند را در یک سناریوی قابل تعمیم به سایر ارگانها نمایش می‌دهد.
🖋محمدسلیم عباسی (کارشناس آموزش فنی و حرفه‌ای )
